اوایل اردیبهشت ماه بود و سفری به تکه هایی از بهشت داشتم، به دشت لاله های واژگون شهرکرد. ساعت ۷ صبح از اصفهان راه افتادیم به سمت باغبهادران. هرچه از باغبهادران میگذشتیم، بیشتر و بیشتر طبیعت خودش را نشان میداد. در راه به سمت شهرکرد، از میان کوهستان های بسیار زیبا عبور کردیم.

تمامی عکس ها توسط بنده گرفته شده اند.

اولین بارم نبود به شهرکرد میرفتم اما در این فصل هیچ گاه به زیبایی اش ندیده بودم. به شهرکرد که رسیدیم شهری چسبیده به کوهستان با مردمانی خودن گرم و لر زبان رو به رو شدیم. دیدنی های شهرکرد در بهار واقعا بی نظیره.

بعد از صرف یک چایی دبش و مختصر گشتی در اطراف شهر، تصمیم گرفتیم به دشت لاله های واژگون بزنیم. تا به حال به آنجا نرفته بودم و با اینکه بومیان آنجا خبر از کم شدن لاله ها داده بودند اما دل رو به دریا زدیم و به سمت چشمه دیمه حرکت کردیم.

عهد کردیم که در راه بازگشت سری هم به کوهرنگ و آبشارش بزنیم. جاذبه های گردشگری کوهرنگ بسیار زیبا هستند.

نمیتونم بیان کنم اما باور کن زیبایی دره ها و کوه های سرسبزش باعث شد یادم برود که دارم به دشت لاله های واژگون میروم. نشون به آن نشان که بارها گم شدیم و از جی پی اس برای پیدا کردن راه درست کمک گرفتم.
تمامی نداشت. آن زیبایی های طبیعت تمامی نداشت.
من مدتی پیش به رامسر از طرق جاده چالوس سفر کردم. سالیان سال بود که فکر میکردم طبیعت شمال کشورم زیبا ترین طبیعت را در ایران دارد. اما اشتباه میکردم.
در راه دشت لاله های واژگون، طبیعتی را به چشمانم دیدم که حتی نمیتوانم بیانش کنم. دره هایی که با دیدنشان وحشت بدنم را گرفت. آنقدر وسیع و آنقدر زیبا که در فیلم های هالیوودی میتوانی ببینی.

مسیر دشت لاله تا آبشار شیخ علی خان

آنجا بود که فهمیدم رغیب اصلی طبیعت خط شمالی، طبیعت چهارمحال و بختیاری است. این را نمیتوانم به شما ثابت کنم مگر آنکه به چشمانتان ببینید.
بعد از مدتی رانندگی به دشت لاله های واژگون رسیدیم. بسیار زیبا و چشم نواز بود. باورتان نمیشود، آن دشت های وسیع و مرتفعش در میان لاله های قرمز رنگش خود نمایی میکرد.

دشت لاله های واژگون

به عکاسی و گردش پرداختیم و آنجا بود که تصمیم گرفته بودیم که به این سفرمان خاطمه بدیم و برگردیم. اما مگر میتوانستیم این طبیعت را رها کنیم.
هیچ خستگی را در خودم حس نمیکردم. حدود ۲۰۰ کیلومتر از اصفهان رانندگی کرده بودم. و ساعت طرفای ۱۲ بود. تصمیم گرفتیم که به راهمان ادامه دهیم.
با پرس و جو و گذری در نقشه با یک آبشار زیبا در میان کوه و دره های شگرف این استان آشنا شدیم؛ آبشار شیخ علی خان. خواستیم به عهدمان هم عمل کنیم و به کوهرنگ هم رفته باشیم اما زمان این اجازه را به ما نمیداد و باید قبل از غروب آفتاب برمیگشتیم.
تصمیم گرفتیم به کوهرنگ برویم اما به آبشار شیخ علی خوان. خیلی تعریفش را شنیده بودیم. این را هم باید بگم که مسیر منتهی به دشت لاله های واژگون بسیار خراب بود. به اندازه کافی چاله چوله داشت تا مارو از ادامه دادن متوقف کنه. برای همین برای مدتی گردش و عکاسی ماشین را پارک کردم و پیاده روی ای هم در میان دشت ها کردیم.
از سربازی که در ورودی دشت نگهبانی میداد مسیر منتهی به آبشار را پرسیدم راه افتادیم.
باورم نمیشد، این همه زیبایی که در طول مسیر قبل دیده بودم را هنوز نتونسته بودم هضم کنم که با یک پدیده خیلی باحال تر رو به رو شدم. شوکه بودم.
در میان کوه ها و دشت های سرسبز و آب های جاری اش، کوهستان های دوردست که انگاری جلوی پایمان بودند، پوشیده شده بودند از برف های سفید که میتوان به جرات گفت که این را در هالوود هم ندیده بودم.

وای که نمیدونستی که چه صحنه ای بعد از هر پیچ در انتظارت است.
بعد از سی چهل کیلومتر رانندگی به یکباره با آبشار شیخ علی خان رو به رو شدیم که در سمت راست جاده قرار داشت.

برای مشاهده ادامه سفرنامه دشت لاله های واژگون کلیک کنید